Κίτρινα προγνωστικά

γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Γιατροσόφια αυτοδίδακτου και αλμπάνη σπετσέρη συνταγογραφούν τα κόμματα του μνημονιακού τόξου προκειμένου να επουλώσουν τάχα μου τις χαίνουσες πληγές που χάραξαν χωρίς αναστολές στον κοινωνικό ιστό, καταντώντας τον πολυτραυματία. Κλίνουν το ρήμα τάζω σε όλα τα πρόσωπα, τους χρόνους και τις φωνές, η συγκεκριμένη μέθοδος ωστόσο αποδεικνύεται άκρως αντιθεραπευτική· δεν αντέχεται τουτέστιν το κλύσμα. Ο Αλέξης παραδέχεται ότι συμβιβάστηκε, διατεινόμενος παρά ταύτα πως δεν είναι συμβιβασμένος. Εκανε στην πρώτη του θητεία τα ακριβώς αντίθετα απ' όσα υποσχέθηκε και ζητά δεύτερη για να απαλλάξει οριστικά τη χώρα απ' το πεπαλαιωμένο και σάπιο σύστημα σε αγαστή συνεργασία με τους διαχρονικούς εκπροσώπους του.

Κομμάτι χοντροκομμένο το παραμύθι του, αλλά, για να το επαναλαμβάνει μονότονα, απευθύνεται μάλλον σε ευήκοα ώτα και μυωπικούς οφθαλμούς, που υποκρίνονται πως δεν γρικούν και δεν αντικρίζουν τον δράκο. Ο Βαγγέλας επικυρώνει διά ανατάσεως της χειρός τόσα τέρμινα τα πλέον αντιαναπτυξιακά μέτρα, κάτι που δεν τον εμποδίζει να εμφανίζεται σταυροφόρος της ανάπτυξης, ήτις θα πάει τον τόπο μπροστά.

Αμετανόητος καφενόβιος και λάτρης της τσόχας, γνωρίζει καλύτερα απ' τον καθένα πως μοιράζει τα φύλλα το γνωστό εξ Εσπερίας κουαρτέτο. Περιορίζονται στον ρόλο του πέμπτου παίκτη της πρέφας, παρεμφερής με τον αντίστοιχο τροχό του κάρου, ο ίδιος και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό· δεν πιάνουν μπάζα, μήτε καν καπίκι πα' να πει. Οπως το πάλαι ποτέ πλην αείποτε ΠΑΣΟΚ, που ξύνει τον πάτο του καζανιού στο οποίο τσουρουφλίζεται, ανακαλύπτοντας καμένα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ.

Λιγοστό νερό κατεβάζει το Ποτάμι. Τι τις ήθελαν τις εκλογές φθινοπωριάτικα, προτού αρχίσουν τα πρωτοβρόχια; Παραμένει λοιπόν σιγανό, θολό και τελματώδες. Τον Πανούλη τον πάτησε το τρένο -επικίνδυνο και γρουσούζικο το παιχνίδι με τις αμαξοστοιχίες, εκδικούνται όταν τις ξεπουλάς μπιρ παρά μαζί με τις ρέστες υποδομές-, ο ορθοπεδικός τού φόρεσε νάρθηκα και συνιστά ακινησία ολόκληρη την τετραετία. Ο Λεβέντης εισβάλλει σαν οδοστρωτήρας στην πολιτική σκακιέρα, βασιλιάς, τρελός και πιόνι μαζί, η τρολιά ως τιμωρία κάνει ρουά ματ στην περίπτωσή του.

Ολοι αυτοί κρέμονται απ' τα χείλη των δημοσκόπων, οίτινες επιμένουν πως το ματς είναι ντέρμπι από κείνα που ανάβουν φωτιές, σπάνε μηνίγγια και κόβουν τα αίματα. Αναντιρρήτως έγκυρα τα προγνωστικά τους, τους καθιστούν απόλυτους ρυθμιστές της εκλογικής αντιπαράθεσης. Πώς να μην τους πιστέψεις; Δεν διαψεύδονται σχεδόν ποτέ. Δεν πάει δα πολύς καιρός αφότου προέβλεπαν αμφίρροπη μάχη λίγα λεπτά προτού ανοίξουν οι κάλπες του δημοψηφίσματος. Επεσαν έξω μόλις είκοσι μοναδούλες· αμελητέα ποσότητα μπροστά στην αιωνιότητα.

Πάντως εγώ ακολουθώ αλάνθαστη συνταγή. Καταφεύγω στα χασαπάκια, τα μαναβάκια και ενίοτε στα μπαρμπεράκια, περιζήτητους εραστές κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, οπότε τύλιγαν στα δίχτυα τους τις ζωηρές ζωντοχήρες, κουβαλώντας τους αρνάκια που συχνά μαγειρεύονταν με το σπανάκι, κι έκλεβαν τις καρδιές των μποέμ αοιδών του ρεμπέτικου. Προσόν τους ότι συγχρωτίζονται νυχθημερόν με πλήθος κόσμου, ρωτούν, μαθαίνουν και πιάνουν τον σφυγμό. Τους συναγωνίζονται επαξίως στις μέρες μας οι ψιλικατζήδες και κυρίως οι ταρίφες. Με το κατέβασμα της σημαίας σε κάθε κούρσα συμπληρώνουν κι ένα ερωτηματολόγιο. Το 'χω χούι στις προεκλογικές περιόδους να κυκλοφορώ με ταξί. Οι οδηγοί τους έδιναν πάνω από 60% στο «όχι» τον Ιούλιο. Σας τους συνιστώ.