Στα θολά νερά του συνταξιοδοτικού

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Τα πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι οι συντάξεις των 2,7 εκατομμυρίων συνταξιούχων στην Ελλάδα κοστίζουν στο δημόσιο 2,4 δισ. ευρώ το μήνα, ή 28,8 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Με αυτά τα χρήματα που θα αυξάνονται καθώς θα αυξάνονται κι οι γενιές των συνταξιούχων στη γερασμένη χώρα μας, υπολογίζεται ότι σήμερα ζουν ή απλώς επιβιώνουν, τουλάχιστον άλλα 3 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς ή με ελάχιστο δικό τους εισόδημα, οι οποίοι εξαρτώνται άμεσα από την οικονομική βοήθεια των ήδη συνταξιούχων του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.

Κι αυτό το ποσό της κρατικής δαπάνης για τις συντάξεις κατά κανόνα ξοδεύεται ολόκληρο σε είδη και υπηρεσίες ενισχύοντας έτσι την εγχώρια αγορά με ό,τι θετικό σημαίνει αυτό για την οικονομία. Ας μην ξεχνάμε τα υφεσιακά αποτελέσματα του κάθε δημοσιονομικού μέτρου.

Δυστυχώς ο υπό συζήτηση προϋπολογισμός του 2016 με βάση τη νέα συμφωνία με τους δανειστές προβλέπει μείωση της δαπάνης για συντάξεις κατά 1,2 δισ. ευρώ (το χρόνο). Δηλαδή, η ετήσια περικοπή που θα αναλογούσε με μια απλή διαίρεση θα ήταν: κατά κεφαλήν 444 ευρώ, ή 37 ευρώ το μήνα λιγότερα για καθένα συνταξιούχο. Αλλά μια τέτοια περικοπή προφανώς θα ήταν απολύτως κοινωνικά άδικη και σχεδόν δολοφονική για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Αν λοιπόν αφήσουμε προσώρας τη μεγάλη συζήτηση γιατί έπεσε έξω το Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, με την εισφοροκλοπή και τη φοροδιαφυγή, αλλά και με τις ρεμούλες και το PSI, ή γιατί η κυβέρνηση δέχτηκε μια ακόμα περικοπή των συντάξεων τότε θα πρέπει να προσγειωθούμε στην σκληρή πραγματικότητα.

Οπότε το θέμα περιορίζεται κατά την άποψή μου, στο αν είναι δίκαιο να αποφασιστεί μια, έστω και ποσοστιαία, οριζόντια περικοπή σε όλους, ή αν θα κοπούν ανάλογα με το ύψος της σύνταξης και κλιμακωτά, μόνο οι μεγαλύτερες συντάξεις; Ή ακόμα αν θα ήταν ακόμα δικαιότερο να δοθούν φτηνά το ρεύμα, οι δημόσιες συγκοινωνίες λ.χ. και να μειωθεί, «αντισταθμιστικά» στις περικοπές των συντάξεων, ο ΦΠΑ στα προϊόντα πρώτης ανάγκης που καταναλώνουν οι φτωχότεροι συνταξιούχοι όπως και όλοι οι άλλοι φτωχοί στην καθημερινότητά τους, ώστε να ενισχυθεί κάπως το βιωτικό τους επίπεδο.

Ανάλογα με την απάντηση που θα δοθεί θα φανεί αν η κυβέρνηση είναι περισσότερο ή λιγότερο δεξιά ή αριστερή. Αλλά το ίδιο δεξιοί ή αριστεροί θα φανούμε όλοι μας. Διότι στην περίπτωση που αρχίσει το παζάρι με τις συντεχνίες και τα «ειδικά Ταμεία» περί «ανταποδοτικότητας» του ασφαλιστικού συστήματος, για το πόσα αποθεματικά έχει το ένα Ταμείο και πόσα ελλείμματα το άλλο από τα εκατοντάδες διαφορετικά, ή το πόσες εισφορές πλήρωσε ο κάθε συνταξιούχος όταν δούλευε, του κάθε ειδικού κλάδου, του τάδε Ταμείου, της δείνα ειδικότητας, με την καλύτερη πενταετία ή δεκαετία από άποψη μισθού και το μεγάλο ή μικρό «ποσοστό αναπλήρωσης» της τάδε κλίμακας, πριν ή μετά το 1993, το 1983 κ.λπ, τότε μάλλον είμαστε εκτός θέματος και θολώνουμε τα νερά για να θυσιαστεί αποκλειστικά η νεότερη γενιά και όλες οι επόμενες.