Χαράς ευαγγέλια

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Αρκετά με τη μίρλα, την κλάψα και την γκρίνια. Αρκετά, κι ας είναι απόλυτα δικαιολογημένες και οι τρεις αυτές αδερφές του ελέους. Αυτή τη βδομάδα θα τιγκάρω στη χαρά! Θα χαρώ και θα φχαριστηθώ και έχω ένα κάρο λόγους. Εως και ευγνωμοσύνη θα εκφράσω. Ευγνωμοσύνη, βαθιά και ανήκεστο, σε όσους πραγματικά το άξιζαν τις τελευταίες μέρες. Γέμισαν την καρδιά μου, άνοιξαν τα μυαλά μου, ζωντάνεψε το μέσα μου, (τρε-)μούλιασε το έξω μου.

Το 'ξερες εσύ πως η επανάσταση του 1821 είναι ένα «παραμύθι»; Ο Γρηγόρης Ψαριανός το είπε -ο μεταλλαγμένος, όχι ο παλιός που θυμάσαι- και μου άνοιξε τα μάτια. Οποία ανακούφισις! «Η επανάσταση του ’21, που λένε για την εθνική ανεξαρτησία και ταράζομαι, είναι ένα παραμύθι που λέμε στον κόσμο» είπε προψές στη Βουλή. Και συνέχισε την ιστορική του παρλάτα με αναλύσεις, που όμως είναι μόνο προς τέρψιν των ενηλίκων (οπότε τις παραλείπω μπας και διαβάζει και κάνα ανήλικο).

Επόμενος στη λίστα της χαράς, είναι το σύνολο των αστυνομικών δυνάμεων. Ή μάλλον των «αρχών της νόμιμης βίας», όπως τους χαρακτήρισε ο πρόεδρος του εν Αθήναις συνδικαλιστικού τους οργάνου. Αυτός ο άνθρωπος μου έμαθε επίσης πολλά. Δεν είναι μόνο το «Εμείς έτσι κάνουμε. Σ' όποιον αρέσει!» που είπε, εξασφαλίζοντας δικαίως μία θέση στην Ιστορία. Πιο πριν είχε πει κάτι που δεν καλοπροσέξαμε: πως διόλου υπερβολικοί δεν ήταν οι συνάδελφοί του που χτυπούσαν ένα μπλαβιασμένο κεφάλι, καθώς «είχαν κληθεί να συλλάβουν έναν ληστή...», οπότε έδρασαν ακαριαία και καλά του κάνανε... ό,τι του έκαναν.

Το 'ξερες εσύ πως αν καλέσεις την αστυνομία, κατηγορώντας κάποιον για ληστή, βιαστή κ.λπ., τον τουλουμιάζουν στο ξύλο, χωρίς δεύτερη κουβέντα, δίχως καμία εξέταση; Χαράς ευαγγέλια!... Το κάνω ήδη εικόνα: Καλώ στο σπίτι μου Λοβέρδους, Βενιζέλους, Σπυράκηδες, Βορίδηδες, τον τύπο που πρώτα διπλοπαρκάρει και μετά βρίζει χυδαία όποιον του μιλήσει, τον καθηγητή που πληρωνόταν, επί χρόνια, 400 ευρώ από κάθε φοιτητή για να τον περάσει, τον φοιτητή που τα έδινε, τον άλλο καθηγητή που ήξερε και το μούγκωσε, τον νεαρό αστυνομικό που δεν βγήκε, έστω ανώνυμα, να πει «δεν είναι έτσι βρε παιδιά -δεν είμαστε όλοι έτσι» (δεν μπορεί, κάποιος θα υπάρχει), τον δημοσιογράφο που γράφει ψέματα, τον αναγνώστη που συνεχίζει να τον διαβάζει, Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες, μετά καλώ την αστυνομία και αρχίζω: Αυτός με έκλεψε, τούτος με ύβρισε, ο άλλος με αύτωσε, εκείνος με απαύτωσε... Θα γίνει το έλα να δεις και να χαρείς. Της «νόμιμης βίας» το ανάγνωσμα! Δεν θα μείνει ρουθούνι για ρουθούνι. Τετραγωνικά να έχω να τα γεμίσω κόσμο!

Κάπως έτσι, με γαληνεμένη την καρδιά, εφησυχασμένη τη συνείδηση κι αιματοβαμμένα τα χέρια μου, περνάω στην τελική μου ευχαριστήρια κάρτα: το νέο σήμα της Νέας Δημοκρατίας.

Πέραν της εμφανούς ομοιότητας με το νέο σήμα του ΣΚΑΪ, είναι γεμάτο οξείες γωνίες, απότομες γραμμές, έντονη γεωμετρία και χρώματα (λευκό μέσα, γαλάζιο όξω). Το 'ξερες εσύ πως αυτά στη γλώσσα της διαφήμισης/γραφιστικής, σχεδόν και της Τέχνης, σημαίνουν ακριβώς το ίδιο; Δίχως κανένα περιθώριο παρανόησης, προβάλλουν έναν βαθύ διαχωρισμό, απόλυτες θέσεις και ένα αίσθημα πλήρους ανωτερότητας του «εμείς μόνο ξέρουμε! Εμείς εδώ, εσείς εκεί». Ξεκάθαρα πράγματα, εμφανώς αποκομμένα, πλήρως καθορισμένα.

Τελευταία αφήνω την Τερέζα Μέι, που πολλά χαμόγελα σκόρπισε, χορεύοντας στους ρυθμούς του «Dancing Queen» των Abba, κατά την είσοδό της στο συνέδριο των Συντηρητικών. Βαστήχτηκε, βαστήχτηκε, εν τέλει αποκαλύφθηκε: Οχι, δεν είναι μια Θάτσερ με λεοπαρδαλέ γοβάκια, όπως νομίζαμε. Είναι η θεία μας η χίπισσα.

... Για όλους υπάρχει μερτικό απ' τη χαρά. Το θέμα είναι από ποια οπτική βλέπεις τα πράγματα. Αλλος φχαριστιέται με τον χορό της μιας, άλλος φτιάχνεται με τη δολοφονία του άλλου, άλλος με την εξουσιαστική υπεροψία υμών. Αφού έτσι είναι -γιατί έτσι είναι. Oχι γιατί έτσι νομίζουμε- επιλέγω να είμαι τελευταία στη σειρά.

Να βλέπω πλάτες. Τα χαμόγελά τους με τρομάζουν. Ισως γιατί ξέρω πως ένα από αυτά μπορεί να 'ναι και δικό μου.