Σε βόρειες παραλίες

Γράφει η Άννα Δαμιανίδη

Νοτιάς επίμονος, φθινοπωρινός. Πήγα σε παραλία βορινή για να αποφύγω το κύμα, κι ήταν πραγματικά γαλήνια, με το χάδι του ανάποδου αέρα ίσα να τη ρυτιδώνει. Θαύμα. Ολομόναχη κολύμπησα σε διάφανα, ήσυχα νερά κι ύστερα βγήκα να στεγνώσω σιγομουρμουρίζοντας τον στίχο «σε παραλίες σκουπιδοτόπους με κασετόφωνα κι εγώ…». Κασετόφωνο δεν είχα, αλλά όπως σε όλες τις βόρειες παραλίες είχε μαζευτεί στην αμμουδιά περιφερειακά το σκουπίδι που βγάζει ο Βοριάς από τη θάλασσα.

Γύρισα την πλάτη μου αποφασισμένη να κοιτάζω το μακρινό γαλάζιο, έκλεισα τα μάτια· κι αμέσως τινάχτηκα, σαν κάποιος να ερχόταν πίσω μου και να ετοιμάζεται να με πιάσει από τους ώμους. Οχι, δεν ήταν τίποτε, ο Νοτιάς κουνούσε τρυφερά τα πλαστικά ράκη ανάμεσα σε ξύλινα απομεινάρια κατασκευών ποιος ξέρει τι, και ακουγόταν έτσι. Ξανάκλεισα τα μάτια, άκουσα πλήθη να πλησιάζουν, ήταν άλλος συνδυασμός ήχων από τα πλαστικά που σάλευαν και σκουντιόνταν αναμεταξύ τους.

Πώς να τα αποφύγω; Κεσέδες γιαουρτιού κατρακυλούσαν ώς τα πόδια μου, σαν παραπονεμένα πλάσματα που ζητούν δικαίωση, διαφανή ποτήρια καφέ με το καπάκι τους μού έκαναν νόημα ανάμεσα σε καφάσια και σακούλες φθαρμένες που έμοιαζαν ήδη με μέδουσες στη στεριά. Αδύνατον να ηρεμήσει άνθρωπος εκεί.

Δεν τραγουδούσαν Σαββόπουλο πια, σφυροκοπούσαν αφορισμούς, κάθε πλαστικό μιας χρήσης μένει για πάντα μαζί μας, τέτοια. Και πώς να πιω καφέ, ρε παιδιά, πώς να πάρω χυμό, πώς να αγοράσω φρούτα; Τι νόημα έχει να ενοχοποιείς τον καταναλωτή, όταν δεν έχει άλλες επιλογές; Αντε, κουβαλάω μια τσάντα για ψώνια μαζί μου, αλλά τα λαχανικά πού να τα βάλω για ζύγισμα; Ασε κι εκείνα που τα πουλάνε τυλιγμένα, πώς να ζήσει το μπρόκολο γυμνό από το μποστάνι στον πάγκο;

Τα μάζεψα κι έφυγα σαν κυνηγημένη. Μέχρι να λυθεί το μέγα θέμα παραγωγής ενέργειας για όλο και μεγαλύτερες ανάγκες, εμείς δεν θα έχουμε λύσει καν το μικρούτσικο των απορριμμάτων μας, κι όσο κουβεντιάζουμε για τα μεγάλα, τόσο τα μικρά θα παίρνουν τον δικό τους δρόμο, ανέμελα, για βόρειες παραλίες, να παίζουν με τους ήχους και να μη μας αφήνουν σε ησυχία. Γιατί όταν συζητάμε για τη σωτηρία του πλανήτη είμαστε πολύ σοβαρά απασχολημένοι, σιγά μην καθόμαστε να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας.