Εγκαταλείπουμε τώρα το σκάφος;

γράφει η Ιωάννα Κοντούλη 

Σε τούτες τις εξαιρετικά κρίσιμες συνθήκες και σε περιβάλλον αβεβαιότητας και αμφιβολίας για την ίδια την ουσία της πολιτικής οι πολίτες θα κληθούν να απαντήσουν στο τι κυβέρνηση θέλουν.

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτό το δίλημμα, καθώς ο πολιτικός λόγος του χτες, αυτός που κυριάρχησε ένθεν κακείθεν, υπήρξε απλοϊκός, παρορμητικός και εν πολλοίς αβασάνιστος. Δεν ειπώθηκε ολόκληρη η αλήθεια στον λαό, οι περισσότεροι από εμάς προτάξαμε τον στόχο της απαλλαγής από ένα παλιό και παρακμασμένο πολιτικό καθεστώς υποτέλειας, κοινωνικής αναλγησίας, διαπλοκής και κακοδιαχείρισης.

Δεν επαίρομαι, δεν επιτρέπεται τώρα να επαίρεται κανείς και να διεκδικεί τον ρόλο του μετά Χριστόν  προφήτη. Δικαιούται όμως όποιος τότε ομίλησε, όπως ομίλησε,  να επαναφέρει την συζήτηση εκεί που προσπάθησε τότε να την τοποθετήσει.  Μακριά δηλαδή από παραμυθιάσματα, κοντά στην πολύπλοκη και δύσκολη πραγματικότητα.  Να θέσει, όπως και τότε έτσι και τώρα,  μπροστά στο λαό το αληθινό, διαρκές μεγάλο διακύβευμα. 

Στην προεκλογική περίοδο του Γενάρη το 2015 είχα επισημάνει σε σχετικό κείμενο«Συστράτευση για να στηθεί η χώρα στα πόδια της».

«Στο σημείο που έφεραν την  χώρα και με τον συσχετισμό που υπάρχει προς το παρόν στην Ε.Ε. η όποια διαπραγμάτευση δεν θα αποδώσει σε σχέση με το τι πραγματικά απαιτείται, θα είναι  “σταγόνα στον ωκεανό”  αν παράλληλα δεν φροντίσουμε εμείς για την ανασυγκρότηση και την βιωσιμότητα του τόπου. Απαιτείται δηλαδή παράλληλα ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης με στόχο την βιώσιμη ευημερία που θα ενδυναμώνει το οπλοστάσιο της ίδιας της εξαρχής διαπραγμάτευσης, αποτελώντας την ίδια στιγμή την απαρχή μιας ριζικά διαφορετικής πορείας της χώρας. Μια πορεία που απαιτεί και προϋποθέτει διαδικασία εξυγίανσης σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας».

Ποτέ δεν πίστεψα σε εύκολες λύσεις. Εύκολες  και ευχάριστες λύσεις δεν υπάρχουν, η  βραχύχρονη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ το απέδειξε με ξεκάθαρο τρόπο και ανέδειξε αδυναμίες  και λάθη.

Το οπλοστάσιο της διαπραγμάτευσης ήταν ισχνό, δίχως σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά και πλάνο Β δεν υπήρχε, ενώ το Α φάνηκε να στηρίζεται στην προσδοκία ότι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη που θα συμπαρασύρει σε μια απαρχή  ανάκαμψης και την χώρα μας και σε υπερεκτίμηση προσωπικών διαπραγματευτικών ικανοτήτων  που τελικά λειτούργησε ως αυτοπαγίδευση.

Σε αντίθεση, η Γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. είχε πολλές εναλλακτικές και ισχυρά  μέσα επιβολής. Συνέπεια αυτής της ασύμμετρης σύγκρουσης ήταν μια ακόμη λεόντειος συμφωνία δύσκολα εφαρμόσιμη  όπως ομολογούν όλοι.

Ο κατακερματισμός του πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί μοναδικό στενόχωρο γεγονός, καθώς  αντανακλά μια πολιτική και κοινωνική παθογένεια που ελλοχεύει ως ιός σε  όλους τους κομματικούς μηχανισμούς, μεγάλους και μικρούς - έχω προσωπική εμπειρία από τον χώρο της πολιτικής οικολογίας,  η οποία στις δύσκολες στιγμές συχνά πυροδοτείται.

Υπήρξαμε, και  στην προ μνημονίου εποχή, μια κοινωνία σε κρίση, επί δεκαετίες παραδομένη   στο κυρίαρχο αναπτυξιακό μοντέλο, αυτό που κάποιους λάθρα επιτρέπει να ευημερούν, τους πιο  πολλούς μεσο-μακροπρόθεσμα εξοντώνει  και σπαταλά τους φυσικούς πόρους αποστερώντας τους στις επόμενες γενιές. Δεν υπάρχει αμφιβολία, η προ μνημονίων εποχή προετοίμαζε την νεοφιλελεύθερη επίθεση. 

Το παλιό πολιτικό προσωπικό, που αποχώρησε με την ψήφο των πολιτών στις εκλογές του Γενάρη, είχε όμως ήδη δέσει την χώρα χειροπόδαρα,  υπακούοντας στις εντολές των ομοϊδεατών τους και των εξωτερικών κέντρων εξουσίας με αντάλλαγμα την εμμονή του  να διατηρηθεί. Σήμερα, όλοι αυτοί  καμώνονται τους τιμητές ωσάν να μην ξέρουν ότι οι ίδιοι υπηρέτησαν επί έτη τα «αναπτυξιακά» μοντέλα  της φούσκας, του παρασιτισμού, της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους και της αρπαχτής.

Σε αυτή την κρίσιμη  θέση που βρίσκεται σήμερα η χώρα  το προσωπικό και πολιτικό  μου δίλημμα είναι αν «εγκαταλείπουμε τώρα το σκάφος» επιτρέποντας την αναβίωση και ηγεμόνευση του παλιού πολιτικού προσωπικού και των ανθρώπων που σήμερα, πατώντας στα λάθη και τις αδυναμίες της νέας Κυβέρνησης,  εμφανίζονται ως τιμητές και  δικαιωμένοι  μπρος  στα αποκαΐδια μιας φωτιάς που οι ίδιοι άναψαν, υποδαύλισαν και συντήρησαν.

Το γενικό διακύβευμα είναι αν η χώρα βρει μια νέα, όσο και δύσκολη, περπατησιά και αν μπορέσει τελικά να αποχωριστεί τον κακό εαυτό της.  Το άμεσο διακύβευμα  να δώσουμε το μήνυμα στην Ευρώπη ότι παρόλο που η διαπραγμάτευση δεν πέτυχε τους σκοπούς της εμείς συνεχίζουμε.

Δεν μπορούμε βέβαια να υποσχεθούμε πως σίγουρα θα καταφέρουμε να αναστρέψουμε  τις επιπτώσεις του μνημονίου, στο βαθμό που θέλουμε και προσδοκά ο λαός.  Πρέπει όμως να το παλέψουμε. Να κλείσει έτσι σύντομα αυτός ο κύκλος με όσες λιγότερες απώλειες και όσα περισσότερα οφέλη για τους ανθρώπους και τον τόπο.

• ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ FB
•