Κωδικός Αποστολής: «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»

γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο μια εθελόντρια γιατρό σε δομή αλληλεγγύης της Αττικής να λέει: «Ανησυχώ γιατί η κατάθλιψη του κόσμου έχει αρχίσει και γίνεται απάθεια και αδιαφορία. Συνηθίζει να έχει όλο και λιγότερα. Συνηθίζει να είναι άνεργος, να κάθεται στην ουρά για το συσσίτιο, να εξετάζεται στο Κοινωνικό Ιατρείο και να παίρνει τα φάρμακά του από το Κοινωνικό Φαρμακείο. Έτσι δεν θα αλλάξουνε ποτέ προς το καλύτερο τα πράγματα…».

Μετά από μερικά λεπτά άκουσα και τον Δήμαρχο της Πάτρας που έλεγε πως έχει αυξηθεί τόσο θεαματικά ο αριθμός των αναξιοπαθούντων στην πόλη του ώστε σχεδιάζει να βάλει «παπάκια» για να κάνουν ντελίβερι τις μερίδες συσσιτίου σε άπορους, οι οποίοι είτε για οικονομικούς, είτε για ιατρικούς λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης από το σπίτι τους.

Μέσα σ’ ένα πεντάλεπτο ραδιοφωνικού χρόνου είχε αναδυθεί η εικόνα μιας δυστυχισμένης Ελλάδας, η οποία έχει συμβιβαστεί με τη δυστυχία της και προσπαθεί να τη διαχειριστεί, χωρίς να έχει απολύτως κανένα εναλλακτικό όραμα ζωής για το μέλλον.

Ακούγοντας τα παραπάνω, ο συνειρμός που μου δημιουργήθηκε ήταν αυτός μιας κακοποιημένης γυναίκας που βρίσκεται σε «κατ’ οίκον ομηρία» και συμβιβάζεται με αυτό που της συμβαίνει, αποδέχεται να κακοποιείται και να βασανίζεται, επειδή δεν μπορεί να δει με περισσότερη αυτοεκτίμηση τον εαυτό της, όσο υπόκειται σε συνεχή βία. Φτάνει δε σε αρκετές περιπτώσεις ως του σημείου έκφρασης συμπάθειας του θύματος προς τον θύτη.

Το δίλημμα λοιπόν έχει τεθεί κάπως έτσι: «Είτε θα υπομείνετε μέχρι τέλους με κλειστά τα μάτια το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι του επιμελώς σχεδιασμένου να αποτύχει ευρωεκσυγχρονισμού ή βγαίνετε από το «μαντρί» με ανοιχτά τα μάτια μεν, αλλά το μόνο που θα βλέπετε γύρω σας θα είναι τζιχαντιστές. Τουλάχιστον για αρχή…».

Να, για κάτι τέτοιες περιπτώσεις είχε γράψει ο εθνικός ποιητής «Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», ώστε να μη φθάνει κανείς σε τέτοια διλημματική καμπή. Αλλά σήμερα οφείλουμε να παραδεχθούμε πως στο άκουσμα της λέξης «Σολωμός» για μια πολύ μεγάλη μερίδα Ελλήνων το μυαλό δεν πάει στον ποιητή, πάει στα ΑΒ Βασιλόπουλος, όταν «τσάκιζε» τις πιστωτικές.

Γι αυτό και πιστεύω πως δεν μας λείπει εθνικός ηγέτης μόνον. Πρωτίστως μας έχει λείψει εθνικός ποιητής. Μας λείπει, με την ευρύτερη έννοια, μια πνευματική πρωτοπορία που θα μπορεί να οραματιστεί κάτι διαφορετικό από «το όνειρο ζω μη με ξυπνάτε» που μας άφησε ως πολιτική πυξίδα ο Σημίτης. Τίποτα όμως. Άλαλα τα χείλη, δεξιά κι αριστερά. Η χώρα πορεύεται όπως πορεύεται, με «οδικό χάρτη» Σημίτη. Και μπορεί να ονειρευτήκαμε πως «θα γίνουμε Σουηδία» αλλά το μόνο που επετεύχθη ήταν να πάσχουμε σήμερα από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

ΥΓ1: Το θέατρο του σύγχρονης πολιτικής συγκροτείται πάνω στις οθόνες. Τα σύγχρονα “όπλα” της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι πρωτίστως «θαύματα» της επικοινωνίας. Κι όποιος δεν αντέχει να είναι ένα βουβό μηδενικό στον καναπέ του, μπορεί να πάει σε ένα μεσημεριανό τοκ σοόυ να μιλήσει, αποσπώντας 30 δευτερόλεπτα προσοχής. Ή να περιμένει να ψηφίσει στην επόμενη Eurovision. Πόσο άλλη δημοκρατία πια;

ΥΓ2: Αυτό που συνήθως ξεχνάμε είναι πως το φως και η αγάπη δεν είναι ούτε αυτονόητα, ούτε δεδομένα. Χρειάζεται κανείς να πολεμήσει πολύ σκοτάδι για να τα υπερασπιστεί. Θεωρώ παρήγορο πως ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός σκεπτόμενων Ελληνίδων και Ελλήνων έχει αρχίσει να ανοίγει τα μάτια. Κάνει αυτό το «άλμα» προκειμένου να αναγνωρίσει ως μόνη εναλλακτική στον ορατό ορίζοντα, να μην παραδοθούμε στο σκοτάδι με τα μάτια κλειστά. Δηλαδή, να μην παραιτηθούμε από τη δημιουργικότητά μας, την ελεύθερη φαντασία μας, τον έμφυτο αναρχισμό μας, τα συναισθήματά μας για τους ανθρώπους που αγαπάμε, την αλληλοβοήθεια, την ενσυναίσθηση, το καλό γούστο και πάνω απ’ όλα να μην παραιτηθούμε από την προσωπική ευθύνη του καθενός μας απέναντι στα πράγματα, με πλήρη συνείδηση πως «όλα είναι κύκλος» και πως «όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι».

ΥΓ3: «Αρχή Σοφίας, Αίσθησις Μάχης». Το είπε ο Αρριανός. Και δεν το είπε μόνον για τον Ιβάν Σαββίδη.