Χωρίς αντιπολίτευση

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Δυο κόμματα κατέρχονται ουσιαστικά στις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ. Τα υπόλοιπα είναι συμπληρωματικά τους.

Από τη στιγμή που ο Τσίπρας έφτασε στο όριο των επιλογών του, επέλεξε την παραμονή στην ευρωζώνη. Προφανές. Δεν είχε και άλλη επιλογή, πλην της παραίτησης. Επέλεξε να παραμείνει και να διαχειριστεί τον συμβιβασμό, επενδύοντας λογικά στην ανάγκη της ευρωζώνης να διατηρήσει την Ελλάδα σε τροχιά και επιπλέον να την διασώσει, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα διακινδύνευε την νομισματική και πολιτική σταθερότητα στην ΕΕ. 

Επομένως, αυτή τη φορά δεν έχουμε ένα επιπλέον μνημόνιο, αλλά ουσιαστικά μια τελική προσπάθεια της ευρωζώνης να τελειώσει την κρίση χρέους της Ελλάδας. Σ’ αυτό ακριβώς επενδύει ο Τσίπρας, στον οριστικό χαρακτήρα της συμφωνίας, που πιθανόν θα του επιτρέψει να οδηγήσει αυτός την Ελλάδα εκτός κρίσης, σε μερικά χρόνια.

Αυτή ακριβώς η εξέλιξη ουσιαστικά περιθωριοποίησε την κεντροδεξιά και όλο το μνημονιακό στρατόπεδο. Όλοι αυτοί είχαν επενδύσει στην ιδέα πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα μας πάνε στα βράχια και πως θα γίνουμε Βενεζουέλα. Δεν κατάλαβαν το εξής: πως μόνον η αριστερά είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να εφαρμόσει μια πολιτική εξυγίανσης του κράτους, διότι δεν εκπροσωπεί τις κοινωνικές ομάδες που ανελίχθηκαν μεταπολιτευτικά μέσω της διαπλοκής κράτους και κεφαλαίου. 

Αυτό το μεταπρατικό κοινωνικό μπλοκ, που στήριξε την εξουσία του στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τώρα αποτελεί βαρίδι, εμπόδιο στην υποχρεωτική αλλαγή που απαιτούν οι δανειστές: άνοιγμα του ανταγωνισμού, ελευθερία στην αγορά, μεταρρυθμίσεις που ακυρώνουν τις πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις που μεταφέρουν την ισχύ από την εγχώρια ελίτ στις ευρωπαϊκές εταιρίες, που μπαίνουν δυναμικά στην ελληνική αγορά. Η αριστερά ήταν η μόνη δύναμη που είχε το ηθικό πολιτικό πλεονέκτημα σ’ αυτό το πλάνο και επίσης αυτή η οποία θα ήταν σε θέση να μετατρέψει το αρνητικό αντιμνημονιακό μέτωπο σε ένα θετικό μεταρρυθμιστικό κίνημα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η πολιτική απόσυρση της κεντροδεξιάς, η οποία δεν έχει άλλο ρόλο από τον συμπληρωματικό ρόλο της στήριξης του Τσίπρα. Όταν έγινε η στροφή του πρωθυπουργού και η αποδοχή της συμφωνίας, ο πολιτικός λόγος της κεντροδεξιάς ακυρώθηκε πλήρως. Αναμασώντας ξεπερασμένες φράσεις όπως «μεσαίος χώρος», που πλέον δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, προσπαθεί τώρα να διατηρήσει την εκλογική της δύναμη. 

Ωστόσο αυτό δεν είναι εφικτό, αφού εκπροσωπεί ως πολιτικό προσωπικό το μεταπολιτευτικό πολιτικό κατεστημένο που χρεοκόπησε τη χώρα και φυσικά δεν είναι σε θέση τώρα να την βγάλει από την κρίση, εφόσον είναι μέρος της κρίσης. Πρόσωπα εντελώς απαξιωμένα πολιτικά, απλοί εντολοδόχοι στο παρελθόν όλων των απαιτήσεων των δανειστών και  ιμάντες μεταβίβασης οδηγών διαπλοκής,  δεν μπορούν τώρα να ηγηθούν προγράμματος ριζικών μεταρρυθμίσεων, ούτε να πείσουν πολιτικά. Έχουν τελειώσει επί του παρόντος. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μας πήγε στα βράχια, έχασαν. Έμειναν χωρίς φωνή.

Μαζί τους συμπαρασύρθηκαν και οι μικρότεροι της παρέας, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, με το αφελές φιλοευρωπαϊκό τους μέτωπο, λες και η Ευρώπη είναι η Γη Χαναάν και πρέπει όλοι να τρέχουμε στα τυφλά προς τα κει. Μόλις ο Τσίπρας έκανε τη συμφωνία, έγινε αυτός ουσιαστικά ο αρχηγός και του φιλοευρωπαϊκού μετώπου. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ρόλο.

Απέναντι σ’ αυτά τα δεδομένα το μόνο που υπάρχει ως αντίλογος είναι η ΛΑΕ. Το μέτωπο της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι υπαρκτό, έχει οπαδούς, αλλά δεν είναι κυρίαρχο. Εντός του θα γίνουν πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά αυτό δεν θα επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα: η κυρίαρχη κοινωνική τάση παραμένει αυτή που εκφράζει ο Τσίπρας, μια κοινωνικά δίκαιη μεταρρυθμιστική προσπάθεια εντός της ευρωζώνης. 

Αυτό έγινε σαφές και στην Ευρώπη και αυτός είναι ο λόγος που η στήριξη στον Τσίπρα είναι γενική και προδιαγράφει και το μέλλον του προγράμματος, αλλά και το μέλλον της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί.