Γιατί χαίρεται ο Λαφαζάνης και χαμογελάει, πατέρα;

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Γιατί συμμετείχαν τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας σε μια κυβέρνηση που είχε ως διακηρυγμένο στόχο την παραμονή στο ευρώ και τη σύναψη νέας, πιο ευνοϊκής, συμφωνίας με τους δανειστές, ενώ ο δικός τους διακηρυγμένος  στόχος ήταν η αποχώρηση από την Ευρωζώνη;  Γιατί δέχθηκαν να αναλάβουν υπουργεία, γενικές γραμματείες, διοικήσεις ΔΕΚΟ, θέσεις συμβούλων και ό, τι άλλο προσέφερε ο κρατικός  μηχανισμός; Γιατί έμειναν επί έξι μήνες να κοιτούν  άπραγοι  τους υπουργούς Οικονομικών  που κατέθεταν προτάσεις επί προτάσεων, προκειμένου  να επιτύχουν συμφωνία;

Η Αριστερή Πλατφόρμα τα έπραξε αυτά επειδή είχε σχέδιο. Είχε το Σχέδιο Άλφα,  που προέβλεπε ότι οι δανειστές θα είναι άτεγκτοι απέναντι στην κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτό θα οδηγήσει σε ρήξη, σε κλείσιμο των τραπεζών, σε υιοθέτηση παράλληλου νομίσματος και τελικά στην υποχρεωτική έξοδο από την Ευρωζώνη. Το μειοψηφικό σχέδιο του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν αίφνης επίσημο σχέδιο της Ελλάδας, χωρίς εκλογές, χωρίς δημοψήφισμα, επειδή θα το είχε αποφασίσει μια ομάδα πεφωτισμένων.

Το Σχέδιο Άλφα έφτασε μια ανάσα από την ευόδωση του, ευτυχώς όμως την ύστατη στιγμή ματαιώθηκε. Τότε μπήκε αμέσως σε εφαρμογή το Σχέδιο Βήτα, η Αριστερή Πλατφόρμα κατήγγειλε τη  συμφωνία και έφτιαξε νέο κόμμα εν ριπή οφθαλμού.  Όποια συμφωνία και αν προέκυπτε,  πάλι θα την κατήγγειλαν , πάλι θα αποχωρούσαν, είχαν άλλωστε απορρίψει ήδη και τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και τις 47 σελίδες και την πρόταση των 8 δισ. Θα τις  καταριόνταν όλες τις συμφωνίες, θα τις αποκαλούσαν  «λαιμητόμους», «ταφόπλακες», «καρμανιόλες»- το Λεξικό Μπαμπινιώτη ωχριά μπροστά στο Λεξικό Λαφαζάνη-  και θα τραβούσαν το δρόμο τους.

Η διάσπαση είναι γεγονός τραυματικό, αφήνει χαρακιές στα μυαλά, στις ψυχές, στο δέρμα. Όπου κι αν γυρίσεις αυτές τις μέρες, βλέπεις  αριστερούς θλιμμένους, μελαγχολικούς, θυμωμένους, ζοχαδιασμένους. Εκτός κι αν πρόκειται για αριστερούς της «Λαϊκής Ενότητας». Εκεί τα πρόσωπα είναι φωτεινά, χαρούμενα, αισιόδοξα, τα στελέχη περπατούν όλο καμάρι, διαβαίνουν τις πύλες του προεδρικού Μεγάρου, του Μεγάρου του Μεϊμαράκη, του Μεγάρου της Ζωής και είναι λες και διαβαίνουν τις πύλες του Παραδείσου. Ενθουσιασμένοι σαν τα παιδιά που έχουν- επιτέλους- το παιχνίδι ολόδικό  τους και δεν είναι ανάγκη να το μοιράζονται πλέον με τα ξαδελφάκια τους.

Δεν είναι μόνο το καινούργιο κοσκινάκι που φωτίζει τα πρόσωπα της ΛΑΕ, είναι και η δικαίωση που τρέχει από τα μπατζάκια τους.  Αισθάνονται δικαιωμένοι και άσπιλοι, σαν την Παρθένο Μαρία που συνέλαβε το τέκνο της με τον κρίνο. Ανήκουν άλλωστε στο ρεύμα της Αριστεράς που είχε πέσει από μικρή στη μαρμίτα της δικαίωσης, της Αριστεράς που ανακάλυψε την Αλήθεια στα παλαιά βιβλία και από τότε πορεύεται εν ειρήνη, παρόλο που η αποκαλυφθείσα Αλήθεια είναι άκρως  επαναστατική. Αλλάζουν  γύρω οι εποχές, οι άνθρωποι, τα πράγματα, η Αλήθεια ωστόσο παραμένει αναλλοίωτη,  ούτε ένα γιώτα δεν τις αφαιρούν οι πεφωτισμένοι, λες και το γιώτα είναι το κρίσιμο τραπουλόχαρτο που κρατάει όρθιο τον πύργο.

Αριστερά δογματική, μεταφυσική,  θεολογίζουσα, παγωμένη, μουχλιασμένη και εντέλει ελάχιστα χρήσιμη για εκείνους που νομίζει ότι εκπροσωπεί.