Ποια ήταν η παρένθεση: Η Αριστερά ή η κυβέρνηση;

Του Άγγελου Προβολισιάνου

Οι εκλογές έχουν κλειδώσει για τις 20 Σεπτεμβρίου, καθώς το αργότερο μέχρι την Παρασκευή η κυβέρνηση θα αποτελεί παρελθόν, με δεδομένο πως ούτε η κοινοβουλευτική ομάδα με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τη διερευνητική εντολή.

Επτά μήνες διακυβέρνησης αρκούσαν για να φέρουν τη διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αυτομάτως οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, αφού το γαϊτανάκι της «κυβερνώσας αντιπολίτευσης» και της «αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης» μετά τη 12η Ιουλίου έπρεπε να σταματήσει.

Εκτός από τον εμφανή διχασμό του ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλεται από τις κάμερες και γράφεται από εφημερίδες και sites, υπάρχει και αυτός που αφορά το εσωτερικό του κόμματος, καθώς αρκετά στελέχη -από όλες τις εσωκομματικές διαβαθμίσεις και τμήματα- είτε προσχωρούν στο σχήμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη είτε αποστασιοποιούνται, αφού η μνημονιακή πολιτική ξεπερνά τις ιδεολογικές τους αρχές.

Όμως, και όσοι παραμένουν στον «κυβερνητικό» ΣΥΡΙΖΑ -όπως πολλά στελέχη τον αποκαλούν-, πιστεύοντας πως το T.I.N.A. (There Is No Alternative) αποτελεί γεγονός, εκφράζουν το σκεπτικισμό τους για τη μετάλλαξη του κόμματος σε μία σοσιαλδημοκρατική παράταξη, η οποία θα κινηθεί με γνώμονα την εκπροσώπηση όσο το δυνατόν ευρύτερου κοινωνικού φάσματος, ξεφεύγοντας παράλληλα και από τον αριστερό - ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, που άλλωστε είναι συνυφασμένος με τις κινηματικές διαδικασίες, στις οποίες οφείλει να πρωτοστατεί ένα αριστερό κόμμα.

Το νέο πολιτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει -όπως όλα δείχνουν- ως άξονα την ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος σε ένα πεδίο έκφρασης της «αστικής Αριστεράς». Όροι ασύμβατοι, μα ως γνωστόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Και με αφορμή τη γνωστή φράση του Μακιαβέλι, στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, με την κυβέρνηση να βρίσκεται σε «παροξυσμό» αλλάζοντας τα σενάρια σαν τα πουκάμισα, έγινε γνωστό από κυβερνητικούς κύκλους πως το Μαξίμου εξετάζει το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε θερινά τμήματα, κλείνοντας την Ολομέλεια της Βουλής, ένα σενάριο που επικρατούσε ως την Τετάρτη, λίγες ώρες δηλαδή πριν το διάγγελμα Τσίπρα.

Η πρακτική αυτή θα βοηθούσε μεν στη ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων, αλλά θα προκαλούσε και ένα μεγάλο επικοινωνιακό πλήγμα για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού τέτοιοι αντιδημοκρατικοί «αυτοματισμοί» είναι συνιφασμένοι με τα πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ξεχνώντας παράλληλα πως όντας αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραύνωνε αυτές τις πρακτικές.

Ακολούθησε το διάγγελμα, στο οποίο ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτηση του, προτάσσοντας -μεταξύ άλλων- πως οδηγήθηκε σε αυτήν την απόφαση επειδή η κυβέρνηση εξάντλησε την εντολή που πήρε μόλις επτά μήνες πριν. Δηλαδή, αν ο πρωθυπουργός διέθετε κυβερνητική πλειοψηφία, θα οδηγούμασταν και πάλι σε εκλογές;

Επτά μήνες διακυβέρνησης που καταλήγουν σε παραίτηση, μόνο ως κυβερνητική παρένθεση χαρακτηρίζονται. Το θέμα είναι τι γίνεται με την Αριστερά, αφού μετά από έξι μήνες αξιοπρέπειας ο λαός καλείται να «φάει»... διαφθορά, με το ηθικό πλεονέκτημα να έχει πάει περίπατο μέσα σε ένα συγκρουσιακό κλίμα, όπου πρώην «σύντροφοι» -επιδεικνύοντας αριστεροσύνη- αλληλοκατηγορούνται για προδοσία.

Πηγή