Λάθος η κατάργηση του αεροδρομίου του Ελληνικού

Του Νίκου Γυπαράκη*

Είναι τεράστιο λάθος η κατάργηση του Αεροδρομίου του Ελληνικού. Ολόκληρη η περιοχή των 5.300 στρεμμάτων του Ελληνικού πρέπει να αξιοποιηθεί κατά τον βέλτιστο εκείνο τρόπο ώστε να αποτελεί εξασφαλισμένο έσοδο για την οικονομία της χώρας, με ανάπλαση χώρου που θα σέβεται το περιβάλλον. Σπάνια, σε μητρόπολη προηγμένου κράτους του Δυτικού κόσμου έχει «ξηλωθεί» έτοιμο αεροδρόμιο.

Οι υποδομές που χρειάστηκαν πλέον των 60 ετών για να χτιστούν, επιβάλλεται να αναβαθμισθούν, όχι να καταστραφούν, επαληθεύοντας έτσι επάξια τον τίτλο του Ελληνικού ως το μεγαλύτερο φιλέτο της Ευρώπης.

Έχει βγει ποτέ στο φως καμία σοβαρή μελέτη για το ενεργειακό κόστος του ξηλώματος και μόνον των δύο διαδρόμων του από ασφαλτοτάπητα και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την αποκομιδή των μπάζων για τους τέσσερεις όμορους δήμους, του Ελληνικού, Ηλιούπολης, Αργυρούπολης και Γλυφάδας;

Ήδη από το 2009, το ΣτΕ έχει χαρακτηρίσει ως παράνομη την υπουργική απόφαση με την οποία καταργήθηκαν προϋπάρχουσες αεροπορικές εγκαταστάσεις. Παράλληλα, υπάρχει ευτυχώς μια αφυπνισμένη μερίδα απλών, καθημερινών ανθρώπων που πιστεύει ότι η προωθούμενη εκποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού αποτελεί τριπλό λάθος. Οικονομικό, περιβαλλοντικό και πολιτικό.

Από την άλλη, έχουμε και το οξύμωρο σχήμα που φέρει τη σφραγίδα της κυβερνητικής μηχανής: Ήπια εκμετάλλευση με ουρανοξύστες!

Και τότε, ποια είναι η λύση; Σίγουρα λύση δεν είναι να χτιστούν άναρχα δύο δεκάδες εμπορικά κέντρα μεγέθους Golden Hall το καθένα, ούτε να φυτρώσει ξαφνικά ένας πελώριος «παραμυθένιος» βοτανικός κήπος που μέσα σε ένα χρόνο θα έχει οδηγηθεί σε μαρασμό, αφού δεν θα μπορεί να βγάλει ούτε τα μισά του έξοδα.

Μια ρεαλιστική πρόταση λοιπόν, είναι η εκμετάλλευση του Ελληνικού στο τρίπτυχο πάνω στο οποίο πρέπει να στηριχθεί η αναδιάρθρωση της εθνικής οικονομίας. Δηλαδή, Ενέργεια, Τουρισμός, Περιβάλλον.

Το «Ελληνικό», είναι ένας χώρος που, με τις ελάχιστες δυνατές παρεμβάσεις, μπορεί να καλύψει και τα τρία συνθετικά του τριπτύχου. Με την προϋπόθεση ότι διαμορφώνεται σε μικρότερο αεροδρόμιο μέσα σε ένα μητροπολιτικό πάρκο, τότε το θέμα του Τουρισμού μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην επίτευξη του απώτερου αυτού σκοπού. Η αναβάθμιση των υφιστάμενων κτιριακών εγκαταστάσεων – με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το ξεχωριστό κτίριο Σααρίνεν του Ανατολικού Αεροσταθμού – κατά τέτοιο τρόπο που να προσφέρουν μια ξενοδοχειακή υποδομή πολλών αστέρων, σε συνδυασμό με την δημιουργία μιας εξειδικευμένης μαρίνας για πολυτελή σκάφη και θαλαμηγούς, ανοίγει ένα κεφάλαιο που θέλει ιδιαίτερη προσοχή από πλευράς προσέλκυσης εσόδων.

Η προσέγγιση λοιπόν είναι συνδυαστική: Να διατηρήσει το Ελληνικό τον ρόλο ενός μικρότερου «πράσινου» αερολιμένα, έτσι ώστε να κατατάσσεται στα «Περιφερειακά Αεροδρόμια Κατηγορίας ΙΙΙ», τα οποία εξυπηρετούν κατά κανόνα μικρά αεροσκάφη της Γενικής Αεροπορίας που υπόκεινται σε αυστηρούς περιορισμούς ως προς το ηχητικό τους ίχνος και ταχύτητες προσέγγισης. Η συνολική έκταση των εγκαταστάσεών του να περιοριστεί στα 300 στρέμματα ή το 1/18 της διαθέσιμης έκτασης, ενώ παράλληλα να διατεθούν άλλα 60 στρέμματα για φωτοβολταϊκά εγκατεστημένης ισχύος 2MW ώστε να μπορεί να υπερκαλύψει την ενεργειακή αυτονομία του συνόλου των εγκαταστάσεών του. Το υπόλοιπο της διαθέσιμης έκτασης να διαμορφωθεί σε ένα ελκυστικό πάρκο μέσης δενδροφύτευσης, με ετήσιο κόστος συντήρησης το πολύ 2.000 ευρώ ανά στρέμμα. Αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί από τα ετήσια έσοδα ενός τέτοιου μικρού αεροδρομίου, σε συνδυασμό με τα έσοδα μιας σύγχρονης μαρίνας για πολυτελή σκάφη. Έτσι, χωρίς επιβάρυνση κρατικού προϋπολογισμού, δημιουργείται ένας πνεύμονας πρασίνου με οικονομική αυτάρκεια, χάρη στην εισροή εσόδων ενός μικρού αλλά σημαντικού για τον τουρισμό αεροδρομίου.

Επειδή η Αττική (και η Ελλάδα γενικώς) στερείται παντελώς μεγάλων, ενιαίων, αδιατάρακτων χώρων, ας διατηρήσουμε έναν τέτοιον ανέπαφο, για παν ενδεχόμενο. Δηλαδή, για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, (όπως σεισμού, εμπρησμού, επιδημίας), για την αεροδιακομιδή ασθενών, για αεροσκάφη ρόλου πολιτικής προστασίας, π.χ., πυροσβεστικά, έρευνας & διάσωσης (SAR), για τη χωροθέτηση ανθρωπιστικών υπηρεσιών και καταλυμάτων, για την επείγουσα αερομεταφορά εφοδίων εκεί όπου απαιτούνται χωρίς να διαταραχτούν άλλες υπηρεσίες, και για τη συνύπαρξη αεροπορικών & αναπτυξιακών δραστηριοτήτων καθώς και πράσινων χώρων αναψυχής και περιπάτου για όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου με συναυλιακά, εκθεσιακά κέντρα, ενυδρείο κ.ά.

Και εδώ έρχεται το «Ελληνικό» – έτοιμο αεροδρόμιο να προσφέρει όλες τούτες τις υποδομές, τουρισμό (ήλιο, θάλασσα, ιστορία, επίγειες-θαλάσσιες-αεροπορικές συγκοινωνίες, αναψυχή, όλα σ’ έναν κόμβο) εξασφαλίζοντας έτσι ένα μεγάλο και μόνιμο έσοδο. Θα το αφήσουμε να κατατεμαχιστεί ή θα το υποστηρίξουμε να κερδίσει επάξια τον τίτλο του «μεγαλύτερου φιλέτου της Ευρώπης»;

* Ο Νίκος Γυπαράκης είναι αεροναυπηγός μηχανικός, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Αεροναυπηγών και χειριστής αεροσκαφών Γενικής Αεροπορίας.

ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΘΗΝΑ