Οι 23 ημέρες που θα κρίνουν το στοίχημα Τσίπρα

Προσωποκεντρική εκστρατεία, σκληρά διακυβεύματα και καθαρές λύσεις: Πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο θα κριθεί μέσα στις επόμενες 23 ημέρες το νέο πολιτικό στοίχημα Τσίπρα - ένα στοίχημα, που μετά το ξεκαθάρισμα στο κόμμα στοχεύει πλέον στο ξεκαθάρισμα και στον μεγάλο πολιτικό χάρτη.

«Ή εγώ ή η Εθνική της Διαπλοκής» ήταν το χαρακτηριστικό, και απολύτως ενδεικτικό, πρώτο δίλημμα που έθεσε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου-εξπρές και πάνω σ' αυτό τον άξονα χτίζεται ήδη και η στρατηγική της Κουμουνδούρου.  Είναι μια στρατηγική που - ανεξαρτήτως του πόσο ρεαλιστικό είναι το δημόσιο προσκλητήριο για αυτοδυναμία - στοχεύει ευθέως σε μια πρωθυπουργοκεντρική διακυβέρνηση χωρίς ομηρίες, επενδύει στο, αρκούντως άφθαρτο ακόμη, προσωπικό κεφάλαιο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και ποντάρει στην ήπια (;) στροφή από την ριζοσπαστική Αριστερά στην Αριστερά της ευθύνης.

«Τους πρώτους επτά μήνες που κυβέρνησε ο Τσίπρας ήταν όμηρος του Λαφαζάνη και της Ζωής. Δεν θα δεχθεί στη δεύτερη διακυβέρνησή του να γίνει όμηρος του συστημικού, διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος - δικαιούται την ευκαιρία να εφαρμόσει την δική του πολιτική κι αυτή την ευκαιρία διεκδικεί», έλεγε χθες κοινοβουλευτικό στέλεχος με ενεργό εμπλοκή στην προεκλογική καμπάνια, απηχώντας και την κεντρική γραμμή της Κουμουνδούρου.

Πρόκειται ωστόσο για ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου και δυσκολιών, γεγονός που αποτυπώνεται - μέχρι στιγμής τουλάχιστον - και στις δημοσκοπήσεις που τρέχουν και αναμένεται να βγουν στον αέρα και το Σαββατοκύριακο. Η κόπωση του εκλογικού σώματος, η απογοήτευση για την ελπίδα που τελικά δεν ήρθε και η αποσυσπείρωση της κομματικής βάσης μετά την διάσπαση είναι τα σκληρά αναχώματα που καλείται να υπερβεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταφέρει να συγκροτήσει κυβέρνηση την 21η Σεπτεμβρίου.

Εν ολίγοις, το μεγάλο στοίχημα για την Κουμουνδούρου είναι να μετατρέψει την ψήφο ανοχής, απογοήτευσης ή ανάγκης σε ψήφο πίστης κι εκεί, ο επιτελικός σχεδιασμός κινείται σε τρία επίπεδα:

Κατ' αρχήν, εάν τον Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε την πρώτη εντολή με όπλο την ελπίδα, τώρα θα ζητήσει τη δεύτερη εντολή με όπλο την κοινωνική δικαιοσύνη. Το τρίτο Μνημόνιο είναι σκληρό αλλά μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να εγγυηθεί τη δίκαιη και αδιάφθορη εφαρμογή του είναι το μήνυμα που θα σταλεί, κατά ριπάς, στις επόμενες 23 ημέρες.

«Με μία κυβέρνηση της Αριστεράς κανένας πολίτης δεν θα κινδυνέψει να χάσει το σπίτι του», ήταν, άλλωστε, το χαρακτηριστικό μήνυμα που έστειλε κι ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέντευξή του στον Alpha, προϊδεάζοντας για την τακτική που θα ακολουθήσει.

Η δεύτερη γραμμή πυρός εστιάζει στην αντιστάθμιση των εξ αριστερών απωλειών - ένεκα ΛΑΕ και Λαφαζάνη - με ενισχυμένη διείσδυση στους ψηφοφόρους της «ορφανής» κεντροαριστεράς και με βασικό όπλο την προβολή του Αλέξη Τσίπρα ως εγγυητή της σταθερότητας και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Είναι μια τακτική που απαιτεί λεπτές ισορροπίες καθώς η οποιαδήποτε πλεονάζουσα... δοσολογία μπορεί εύκολα να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το μοντέλο των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, σε τρίτο επίπεδο, το επιτελείο της Κουμουνδούρου και ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος δεν σκοπεύουν, σε καμία περίπτωση, να κόψουν τους δεσμούς με τους ψηφοφόρους της πρώην Αριστερής Πλατφόρμας και νυν Λαϊκής Ενότητας. Όπως ανέφεραν κομματικές πηγές, ο Τσίπρας «δεν θα χαριστεί στον Λαφαζάνη και τη Ζωή, αλλά δεν θα τους χαρίσει και τον κομματικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ». Ως εκ τούτου ο σχεδιασμός δεν προβλέπει υψηλούς πολωτικούς τόνους με βασική προσδοκία τον επαναπατρισμό των - κατά το δυνατό - περισσότερων δυνάμεων - μετά το πρώτο κύμα απογοήτευσης. 

Και αυτό το εγχείρημα, ωστόσο, εμπεριέχει υψηλό βαθμό δυσκολίας - πολλά, δε, ως προς τις τελικές παραμέτρους και τους τόνους της προεκλογικής τακτικής θα κριθούν και από τις εξελίξεις αυτού του Σαββατοκύριακου: Από τις πρώτες δημοσκοπήσεις που θα βγουν στη δημοσιότητα έως τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και την τελική στελέχωση του κόμματος Λαφαζάνη. Οι τελικές υπογραφές και εντυπώσεις, άλλωστε, είναι εκείνες που ενίοτε καθορίζουν και το πραγματικό κόστος ενός διαζυγίου - μηδέ των πολιτικών διαζυγίων εξαιρουμένων...            

Πηγή