Η μπάλα για πόσο ακόμα στην εξέδρα;

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Προσπαθώ να καταλάβω (πέραν του αυτονοήτου, ότι δεν τους συμφέρουν οι εκλογές) τι ακριβώς θέλουν να πουν τα κόμματα του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Μετώπου.  Σήμερα λόγου χάρη, σταχυολόγησα ορισμένες φράσεις κλειδιά σε βαρυσήμαντο άρθρο του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσωπική του ιστοσελίδα. «Η κυβέρνηση ορθότατα παραιτήθηκε γιατί δεν διαθέτει πλέον πλειοψηφία, στερείται νομιμοποίησης και έβλαψε τον τόπο και τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων και των Ελληνίδων» υπογραμμίζει ο κ. Βενιζέλος, για να μας δημιουργήσει αυτομάτως το ερώτημα «και τότε, γιατί τον βρίζετε»; Γιατί δεν χαιρόσαστε που με τις εκλογές σάς δίνετε η ευκαιρία να τον νικήσετε μια ώρα αρχύτερα και να συγκροτήσετε μια δική σας αμιγώς νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή, ευρωπαϊκή κυβέρνηση, δίχως ίχνος λαϊκισμού και βόρεια Κορέας;

Η απάντηση βρίσκεται λίγο πιο κάτω, όπου και εξηγείται η κουτοπονηριά. Οτι «το εθνικό συμφέρον απαιτούσε να μη χαθεί και πάλι πολύτιμος χρόνος, αλλά να σχηματισθεί από την παρούσα Βουλή κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή όλων των δημοκρατικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, φυσικά και του ανανήψαντος ΣΥΡΙΖΑ που έχει το μεγαλύτερο αριθμό εδρών. Με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής». Δηλαδή, ευθύνεται ο λαβωμένος κοινοβουλευτικά και πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας, μετά την οδυνηρή συνθηκολόγηση, αλλά και την εξασφάλιση χρηματοδότησης από τους Θεσμούς, που «με τη στάση του δεν άφησε κανένα περιθώριο και επέβαλε τις πρόωρες εκλογές». Ως φαίνεται, από αυτά τα «επιχειρήματα» της συντηρητικής πτέρυγας, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να παραχωρήσει τη θέση του, χωρίς τη βάσανο των εκλογών, (όπως το ζητάνε οι κύριοι Μεϊμαράκης, Βενιζέλος, Στ. Θεοδωράκης κ.λπ) σε μια προσωπικότητα κοινής αποδοχής, την οποία και θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις (ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας).

Επιλέγοντας άλλο δρόμο, αυτόν της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, ο Α. Τσίπρας, κατά τον κ. Βενιζέλο, πάλι φταίει που θα βρεθεί στην ίδια θέση, διότι «οι εκλογές θα οδηγήσουν ή σε αδιέξοδο ή στη μόνη λύση που υπηρετεί το εθνικό συμφέρον (...) την κυβέρνηση συνεργασίας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων ευρωπαϊκού προσανατολισμού».

Με λίγα λόγια, επειδή δεν μπορεί ένας πολιτικός χώρος, τόσο σοβαρός κι έγκυρος, σαν το παλιό χρεοκοπήμενο πολιτικό σύστημα (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ), να πει ορθά κοφτά ότι «δεν μας συμφέρει τώρα να πάμε σε εκλογές πριν φθαρεί αρκετά ο Τσίπρας για να τον νικήσουμε», ισχυρίζεται... ό,τι να 'ναι, πετώντας διαρκώς τη μπάλα στην εξέδρα.

Δεν χρειάζεται και πολλή διορατικότητα για να προβλέψει κανείς ότι σε λίγες μέρες ο κ. Μεϊμαράκης, της Δεξιάς, όπως και ένας πιο κεντρώος εκπρόσωπος του Τρίτου Πόλου, θα υποχρεωθούν να πολιτευτούν (και αναπόφευκτα) να αλληλοϋπονομευτούν ως επικεφαλής της... μεγάλης διασπασμένης συντηρητικής νεοφιλελεύθερης, ευρωπαϊκής, αστικής παρατάξεως που όμως διαθέτουν  την τεχνογνωσία επιβολής περιοριστικών ταξικών πολιτικών εντός της ευρωζώνης, πάση θυσία. Θα έρθουν συνεπώς κι αυτοί οι μπαρουτοκαπνισμένοι οπλαρχηγοί του «ΝΑΙ»,  στο πραγματικό δίλημμα της διακυβέρνησης σήμερα: Ποιος στα αλήθεια μπορεί να εγγυηθεί και με ποιο πρόγραμμα, τη σταδιακή έξοδο από την χρεοκοπία, την ύφεση και τη διαφθορά, με όλο και περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, διαφάνεια και ανόθευτη δημοκρατία;