Η (μεγάλη) δεύτερη ευκαιρία του Αλέξη Τσίπρα

γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Τα μοντέλα μέτρησης εκλογικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη λένε ότι όποιο κόμμα κατεβαίνει στις εκλογές χωρίς ισχυρό οργανωτικό μηχανισμό έχει χάσει, από την αφετηρία κιόλας και πριν καν φθάσει στην κάλπη, ένα ποσοστό 2% της δύναμής του. Εάν ισχύει αυτό, και με τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ ντε φάκτο διαλυμένο μετά τη διάσπαση, ο Αλέξης Τσίπρας συνέτριψε εκτός από τις – πανταχόθεν αμφισβητούμενες και μετέωρες ― δημοσκοπήσεις, και όλους τους εκλογικούς οιωνούς, πολιτικούς και επιστημονικούς.

Μετά από επτά μήνες εθνικού δράματος, ένα νέο Μνημόνιο, κλειστές τράπεζες και μια διάσπαση, ο Αλέξης Τσίπρας ό,τι ζήτησε το πήρε από την χθεσινή εκλογική αναμέτρηση: Ζήτησε «καθαρή εντολή» και πήρε 7,5 μονάδες διαφορά. Ζήτησε να φτάσει «κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία» και την έλαβε, με 144 έδρες. Ζήτησε να κάνει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το πέτυχε επίσης, με το άστρο πολιτικής επιβίωσης του Πάνου Καμμένου να θριαμβεύει για μια ακόμη φορά.

Εν ολίγοις, ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τη δεύτερη ευκαιρία που διεκδικούσε με τους δικούς του όρους. Χωρίς ομηρίες και εκβιαστικές δεσμεύσεις, χωρίς κυβερνητικούς εταίρους - βαρίδια και χωρίς εξ αριστερών Ερινύες, αφού το εγχείρημα του Παναγιώτη Λαφαζάνη παρέμεινε ημιτελές και εκτός Βουλής. 

Το δίλημμα «νέου» και «παλιού» λειτούργησε στο έπακρο, η επιστροφή των «ζόμπι» φόβισε περισσότερο κι από το νέο Μνημόνιο και η εντιμότητα μιας μεγάλης χαμένης μάχης ξεπέρασε την, εξίσου μεγάλη, ασυνέπεια της αρχικής ελπίδας. 

Ήταν μια σπουδαία νίκη, αλλά δεν είναι λευκή επιταγή: Το ρεκόρ της αποχής και το, ανατριχιαστικά παγιωμένο, 7% της Χρυσής Αυγής υπενθυμίζουν ότι η δεύτερη ευκαιρία δεν δίνεται άνευ όρων. Είναι μια ευκαιρία που, από σήμερα, κρίνεται σκληρά, πρωτίστως ως προς την αποτελεσματικότητά της, όπως κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε στις χθεσινοβραδυνές επινίκειες δηλώσεις. 

Κι εάν η πρώτη εντολή, εκείνη του Γενάρη, ήταν εντολή διαπραγμάτευσης, η σημερινή είναι εντολή διακυβέρνησης. Η οποία θα κριθεί στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην εξάντληση των δυνατοτήτων άμβλυνσης των μέτρων του Μνημονίου, στα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση, στα άμεσα και απτά δείγματα αντιμετώπισης της διαφθοράς και της διαπλοκής και στη – ρεαλιστική πια – μάχη για μια άλλη Ευρώπη.

Μ’ αυτή τη νίκη ο Αλέξης Τσίπρας αποκτά ηγετικό ρόλο στον εκκολαπτόμενο χάρτη της νέας αριστεράς και κεντροαριστεράς, στην πιο οδυνηρή κοινωνικά συγκυρία της μεταπολίτευσης. Αποκτά, όμως, και το βάρος να εξαντλήσει το ανάστημα αυτού του ρόλου. Χωρίς περιθώρια για μεγάλα λάθη πια. 

Πηγή