Επιδιώκουν την ήττα;

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Η αμηχανία είναι φανερή στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν οφείλεται μόνο στις αποχωρήσεις στελεχών του προς τη Λαϊκή Ενότητα ή άλλες επιλογές. Αλλά και στην αδυναμία να δώσει σαφείς απαντήσεις με ποιον-οιους θα συνεργαζόταν μετεκλογικά στο ενδεχόμενο που κέρδιζε την πρώτη θέση. Με δεδομένο ότι η επίτευξη αυτοδυναμίας είναι απόλυτα αδύνατη, ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει στις μετεκλογικές επιλογές.

Αρχικά, επικοινωνιακός στόχος ήταν η αυτοδυναμία, ο οποίος ωστόσο ξεθώριασε γρήγορα με τη δημοσιοποίηση της πρώτης δημοσκόπησης αλλά και τη δημιουργία του κλίματος αποσυσπείρωσης στο πρώην κυβερνητικό κόμμα. Ακολούθησαν οι αναφορές για «συνεργασία μόνο με τον Καμμένο», οι οποίες επίσης ξεχάστηκαν γρήγορα όταν η πλειονότητα των μετρήσεων δείχνει πως οι περισσότερες πιθανότητες είναι το κόμμα Καμμένου να μην μπει στη Βουλή. Αλλά και να μπει, το άθροισμα εδρών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν φτάνει για αυτοδυναμία.

Από εκεί και πέρα, άρχισαν νέες παλινωδίες. Δεν θα συνεργαστούν με τη Ν.Δ., αφήνουν όμως να εννοηθεί ότι πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι θα μπορούσαν να είναι το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ. Αλλά και αυτό με όρους. Ο Τσίπρας άφησε να εννοηθεί ότι θα συνεργαζόταν με το ΠΑΣΟΚ αλλά εφόσον αυτό απομονώσει τα βαρίδια. Ως τέτοια, θεωρεί τον Βενιζέλο, τον Λοβέρδο και ίσως κάποιους άλλους. Και λίγες ώρες αργότερα, η κα Γεροβασίλη έλεγε πως το κόμμα της θα συνεργαστεί μόνο με όποιον πιστεύει ότι τα Μνημόνια είναι καταστροφικά! 

Υπάρχει σεβαστός αριθμός ψηφοφόρων που βρίσκονται κοντά στην επιλογή να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως θέλει να ξέρει τον κυβερνητικό εταίρο του κόμματος σε ενδεχόμενη πρωτιά στις εκλογές. Οι ψηφοφόροι αυτοί, ακούγοντας τόσο διαφορετικές και συγκρουόμενες θέσεις, δεν παίρνουν σαφή απάντηση. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συσπειρώσει ψηφοφόρους γύρω από τις γραμμές του, δεν έχει παρά να ξεκαθαρίσει το θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών. Εκτός και αν η... δημιουργική αυτή ασάφεια, αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής αξιοπρεπούς ήττας της Κουμουνδούρου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που σκέφτονται πως θα ήταν καλύτερο να βρεθούν στην αντιπολίτευση, αντί να κληθούν να εφαρμόσουν το μνημόνιο που οι ίδιοι ψήφισαν. Ενδεχομένως παράλογο, αλλά δεν ζούμε στην εποχή της λογικής...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών