Η Αριστερά ξεπλένει πάντα την κακή Δεξιά

γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας

Ο Κάουτσκι πίστευε πως όσο οι προλετάριοι αδυνατούσαν να κάνουν την επανάσταση, άλλο τόσο και οι αστοί αδυνατούσαν να την εμποδίσουν. Όμως και ο ίδιος ο Λένιν έγραφε το 1905 με ένα ιδιαίτερο ύφος αφορισμού: «Αποτελεί αντιδραστική σκέψη να ψάχνουμε τη σωτηρία της εργατικής τάξης σε κάτι άλλο εκτός από τη μαζική ανάπτυξη του καπιταλισμού».

Και οι δύο, όμως, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη δική μας περίπτωση. Για τον πολύ απλό λόγο ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε προλετάριους ούτε εργατική τάξη ούτε και καπιταλισμό! Έχουμε μόνο ένα κρατικό μόρφωμα που αναπτύχθηκε ως προμετωπίδα ή απλά νησίδα γεωπολιτικών συμφερόντων της Δύσης  στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ουδεμία σχέση με τα δυτικά καθεστώτα της βιομηχανικής και καπιταλιστικής οικονομίας του υπόλοιπου κόσμου. Δεν έχουμε προλετάριους γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένα συστήματα εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού. Δεν έχουμε εργατική τάξη γιατί δεν έχουμε βιομηχανία. Και δεν έχουμε καπιταλισμό γιατί έχουμε μόνο μεταπρατική οικονομία.

Παρόλο, λοιπόν, που δεν υπάρχουν «εξαθλιωμένοι» για να ξεσπάσει η «επανάσταση», συντηρούμε τη μεγαλύτερη αριστερά στην Ευρώπη. Από τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες κρούσης ως την πρόσφατη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ είναι το ερώτημα: Ποιους υπερασπίζεται για παράδειγμα το ΚΚΕ, αφού οι ψηφοφόροι του δεν είναι πια ούτε η «ιντελιγκέντσια» των παλιών διανοουμένων ούτε και οι εργάτες της αποβιομηχανοποιημένης  οικονομίας; Για ποιους  αγωνίζεται επίσης ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Λαφαζάνης και μέχρι πρότινος ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα, είναι ποτέ δυνατόν να  συμφωνούσε μαζί τους, έστω και ένας θεωρητικός του Μαρξισμού, ότι η «εξέγερση» εναντίον της αστικής δημοκρατίας, ξεκινά από την εμμονική υπεράσπιση του κρατισμού και των δημοσίων υπαλλήλων;

Άρα, πού καταλήγουμε; Ότι όλες αυτές οι ομάδες των κρατικοδίαιτων συντεχνιών υφάρπαξαν τα συνθήματα, τη ρητορική και τις ιδέες της Αριστεράς για να αποκτήσουν ταυτότητα που δεν είχαν. Τι κατάφεραν; Να «ξεπλύνουν» τις αμαρτίες της κομματοκρατίας και να νομιμοποιήσουν και πάλι το παρασιτικό καθεστώς της κακής Δεξιάς. Ποιος θα περίμενε πως η Ν.Δ., με αρχηγό ένα εντελώς «συστημικό» στέλεχος και με τις ίδιες «οικογένειες» της παλιάς «ιδιοκτησίας», θα επέστρεφε ακάθεκτη ως πρωταγωνίστρια στο πολιτικό σκηνικό;

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που ο παραλογισμός και η ακατάσχετη ιδεοληψία παίζουν αυτόν τον υπονομευτικό ρόλο. Όλες οι μεταπολεμικές δεκαετίες πέρασαν έτσι, με την Αριστερά να απειλεί και να δίνει το καλύτερο πρόσχημα στη Δεξιά να πλουτίζει, εκμεταλλευόμενη το ελληνικό κράτος. Με το άλλοθι και την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου, οι φατρίες της Δεξιάς καταλήστευσαν την ελληνική οικονομία. Και όχι μόνο αυτό. Πολιτικά, εξαιτίας της αριστεράς, εγκαθιδρύθηκαν δύο από τα πιο λαϊκιστικά καθεστώτα στη χώρα. Της επταετίας και του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Το ένα από φόβο και το άλλο από στυγνή εκμετάλλευση των συμβόλων.

Και τώρα; Στους επτά μήνες που πέρασαν, η ελληνική κοινωνία δοκιμάστηκε με το εκκρεμές του φόβου και της ελπίδας. Απαξιώθηκε και εξαπατήθηκε για άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία της. Το ότι δεν δίνει 40% αυτή τη στιγμή, στη «φαμίλια» της Ν.Δ., είναι γιατί δεν κυβέρνησε ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η νεκρανάσταση  του «νεοκαραμανλικού» κόμματος συμβαίνει μόνο και μόνο από την αίσθηση απογοήτευσης απέναντι στο σουρεαλιστικό πρόσωπο της «Αριστεράς». Ευτυχώς, βέβαια, που τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής παραμένουν τα ίδια.

Κάποιος θα έλεγε ότι η δοκιμασία της δημοκρατίας μας με την «Αριστερά», θα ήταν επωφελής για το μέλλον και για την αλλαγή των κομμάτων. Κάποιος θα περίμενε την ανανέωση της Ν.Δ.και την μετατροπή της σε ένα πραγματικό φιλελεύθερο κόμμα με νέα πρόσωπα και νέες ιδέες. Απαλλαγμένο από τον κρατισμό, που και εκείνο υπηρέτησε, ως τώρα. Δυστυχώς όμως, τα πρόσωπα, οι συνθήκες, τα δίκτυα είναι ολόιδια με το παρελθόν. Το πολιτικό προσωπικό  και στην κεντροδεξιά και στο ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να ανανεωθεί και ούτε να εμπνεύσει τις δημιουργικές  δυνάμεις της κοινωνίας.

Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση και κυρίως αυτοί που φαντασιώνονται Παράδεισους με «παρθένες» και «πιλάφια». Ο κόσμος που ζούμε είναι καπιταλιστικός και  δύσκολος. Είναι όμως αυτός που μας δίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αστική δημοκρατία και την ευκαιρία να παλέψουμε ελεύθερα για τα κέρδη της ζωής μας. Αν θέλουμε, λοιπόν, μια κοινωνία δικαίου, μόνο εδώ μπορούμε να τη χτίσουμε και όχι σε άλλον πλανήτη. Με τη συναίνεση, τη δημιουργία και τον καταμερισμό πλούτου, ανάλογα με τις ικανότητες των ανθρώπων.

Κι ας ξεκαθαρίσουμε, επιτέλους, πως πολιτική είναι μόνο οι ιδέες που τρέχουν να γίνουν πράξη και αποτέλεσμα και όχι λόγια του αέρα και συνθήματα για ανεύθυνους.