Είμαστε άνθρωποι;

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Δεν ξέρω πόσοι πρόσφυγες βρίσκονται στη Λέσβο και σε άλλα νησιά του Αιγαίου, οι οποίοι προσπαθούν να πάρουν το «μαγικό χαρτί» του δικαιούχου ασύλου και με ποιο ρυθμό ταξιδεύουν, αν τους επιτρέπουν, προς την ηπειρωτική χώρα, τα Βαλκάνια, την Αυστροουγγαρία και από εκεί στην περισσότερο προετοιμασμένη και οργανωμένη βορειοδυτική Ευρώπη, τον Καναδά, τις ΗΠΑ κ.λπ. Κανένας δεν ξέρει ακριβώς πόσες ψυχές έφυγαν και φεύγουν από την Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιρακ, την Παλαιστίνη... Και κανείς δεν θα μάθει πόσοι ακριβώς πνίγηκαν, πόσοι αρρώστησαν, πόσοι... χάθηκαν, πόσοι θα σωθούν και αν ποτέ θα γυρίσουν στα σπίτια τους.

Εκείνο που βλέπω σχεδόν παντού είναι η σύγκρουση... των πολιτισμών. Από τη μια βρίσκονται οι εν πολλοίς αδιάφοροι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί (που έχουν, και πάντοτε θα επικαλούνται τα δικά τους «σοβαρότερα» προβλήματα) και τα «απροετοίμαστα» κράτη υποδοχής (που θέλουν να τους εξαφανίσουν με μαγικό τρόπο δίχως να ξοδέψουν ούτε ένα δικό τους ευρώ για φιλοξενία, περίθαλψη, μεταφορά κ.λπ, των προσφύγων ώστε, λένε, να μην επιτρέψουν στις ακροδεξιές συμμορίες να θεριέψουν εν ονόματι της δήθεν προστασίας των «καθαρών χριστιανικών εθνών» της... πολιτισμένης Ευρώπης). Και από την άλλη, υπάρχουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες με τα πρόχειρα χειρόγραφα πλακάτ τους στα ευρωπαϊκά σύνορα, στα λιμάνια, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στο δρόμο που γράφουν «We are humans» (Είμαστε άνθρωποι).

Στην προσπάθειά τους να παλέψουν για την επιβίωσή τους, οι πρόσφυγες, καταφεύγουν στην μοναδική αποδεκτή σε όλους τους πολιτισμούς ιδιότητα που τους έχει απομείνει για να υπερασπιστούν την ίδια τους την ύπαρξη. Φωνάζοντας ότι είναι άνθρωποι κι αυτοί, όσο πιο δυνατά μπορούν και με όποιο μέσο διαθέτουν (ένα τηλεοπτικό συνεργείο, ένα δημοσιογράφο, ένα συνοριοφύλακα, ένα δήμαρχο, έναν ιερέα, έναν εθελοντή κ.ο.κ) προσπαθούν να αποχαρακτηριστούν από τις αρνητικές ιδιότητες που μεθοδικά έχουν κατασκευαστεί εναντίον τους. Δεν θέλουν να είναι οι «λαθραίοι εισβολείς», οι «φορείς ασθενειών», οι «επίφοβοι αλλόθρησκοι», οι «τζιχαντιστές»..., διότι ξέρουν από πρώτο χέρι ότι όσο πιο «κακοί» παρουσιάζονται στην κάθε «Γη της Επαγγελίας» που φτάνουν, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να χαθούν.

Στην πραγματικότητα το πλακάτ που υψώνουν απευθύνεται με εντελώς άλλο τρόπο σε μας. Κάτι άλλο προσπαθούν να μας πουν οι άνθρωποι. Μας θυμίσουν, σε μας στην Ευρώπη, ότι «εσείς οι Ευρωπαίοι είσαστε, πρέπει να εξακολουθείτε να είσαστε, άνθρωποι» και όχι εγωϊστικά βολεμένα ανθρωπάκια με σπίτια, φαγητό, Ι.Χ που δεν θέλουν ούτε καν να βλέπουν στη χώρα τους την ταλαιπωρία και τη δυστυχία του Αλλου, του νεοφερμένου που τους χαλάει την ησυχία...

Οταν λοιπόν ένας πολιτικός ηγέτης, περιφερειάρχης, δήμαρχος, πανεπιστημιακός, γιατρός, δάσκαλος, παπάς, αξιωματικός του στρατού, καλλιτέχνης ή όποια άλλη προβεβλημένη προσωπικότητα στην Ευρώπη δηλώνει ότι προσφέρει το σπίτι του, λίγο φαγητό, νερό, ρουχισμό, φάρμακα, ένα κρεβάτι και ανθρωπιά, δεν είναι κατά την άποψή μου, απλώς -όπως εύκολα λένε πολλοί- ένα ακόμα υποκριτικό κόλπο για να βελτιωθεί η εικόνα του όποιου μεγαλοπαράγοντα, ο οποίος έχει ασφαλώς και την υποχρέωση της έμπρακτης κρατικής και διεθνούς στήριξης στα θύματα των πολέμων και των άλλων ανθρωπιστικών καταστροφών. Μακάρι όλοι οι μεγαλοπαράγοντες του τόπου και οι ηγέτες μας να έδιναν το καλό παράδειγμα κι ας μην είναι όσο «αθώοι» και «καθαροί» τους θέλουμε. Κι ας μην μπορούν ή κι ας μην πολυθέλουν να βρούν αμέσως τους απαραίτητους πόρους, τις υποδομές και το κατάλληλο προσωπικό για να διαχειριστούν επαρκώς και με διάρκεια την προσφυγική κρίση. Ολα τ' άλλα είναι για να περνάει η ώρα και για να ανάβουν οι πολιτικές συζητήσεις στα καφενεία και στo facebook.

Περιμένω επομένως απ' όσους ευαισθητοποιούνται και διαμαρτύρονται για το «άθλιο θέαμα» των ταλαίπωρων προσφύγων στα λιμάνια, στις πλατείες και στους δρόμους μας, να κάνουν κάτι ουσιαστικό, αντί να γκρινιάζουν ότι «δεν υπάρχει κράτος μαντάμ»... και να παρακαλάνε να δώσουν λύση τα ΜΑΤ και οι ανθρωποφάγοι.