Αναρτήσεις
Η Ελλάδα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, μπαίνει σε μια δίνη φτώχειας. Οι περισσότεροι νιώθουμε προδομένοι. Δεν κλέψαμε, δεν λαδώσαμε, δεν πλουτίσαμε σε βάρος άλλων. Οι περισσότεροι δουλεύουμε δυο δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Είμαστε υπεύθυνοι γιατί περιμέναμε να βγάλει άλλος το φίδι από την τρύπα.
Θα είμαστε εξίσου υπεύθυνοι εάν έχουμε την αυταπάτη οτι ο Παπανδρέου , οι πράσινοι, οι κόκκινοι ή οι μπλε θα μας λύσουν τα προβλήματα. Οι οικολογικές λύσεις έχουν όλες ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δεν τις εφαρμόζουν τα κόμματα και κυβερνήσεις ούτε θα περιμένουν την πτώση του καπιταλισμού. Δεν χρειάζονται ούτε επιδοτήσεις ούτε ελεημοσύνη από το ΔΝΤ. Χρειάζονται εμάς τους ίδιους και τη συμμετοχή μας, όχι αναγκαστικά σε πορείες και ξύλο με την αστυνομία, αλλά στο στήσιμο μιας παράλληλης αλληλέγγυας και βιώσιμης οικονομίας.
Τελικά η λύση είμαστε εμείς οι ίδιοι!
Ακρογωνιαίος λίθος της αλληλέγγυας οικονομίας είναι η δυνατότητα των πολιτών να ανταλλάσσουν προϊόντα και υπηρεσίες, χρησιμοποιώντας τον κοινωνικό ιστό και όχι το χρήμα. Μανάδες που είναι άνεργες κρατάνε στα σπίτια τους τα παιδιά όσων εργάζονται μαζί με τα δικά τους. Τα ρούχα επιδιορθώνονται και μοιράζονται στους οικονομικά ασθενέστερους. Τα μεταχειρισμένα βιβλία χαρίζονται. Οι αστικές συγκοινωνίες, με εξαίρεση τις ώρες αιχμής, δεν κόβουν εισιτήριο σε όσους επιδεικνύουν κάρτα ανεργίας. Η Ελλάδα είχε μεγάλη παράδοση στην αλληλέγγυα οικονομία, παράδοση που θάφτηκε σε ένα γελοίο καταναλωτισμό. Μέχρι το 70, στην φτωχιά αυλή μεγάλωναν παιδιά χωρίς παιδικούς σταθμούς και babysitter,το τηλέφωνο στο περίπτερο ήταν κοινόχρηστο, το ίδιο και το πλυσταριό. Σήμερα το διαδίκτυο μπορεί να αποτελέσει έναν μοντέρνο τρόπο να ξαναβρούμε το διπλανό μας, να χαρίσουμε ότι μας περισσεύει και να μην ντραπούμε να αξιοποιήσουμε ότι περισσεύει στον γειτονά μας. Οι περισσότερες πολυκατοικίες στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν κοινά πλυντήρια. Αν αναλογιστούμε πόσες ώρες χρησιμοποιείται το πλυντήριό μας και πόσο χώρο πιάνει, θα κατανοήσουμε τη σπατάλη.
Εμπρός λοιπόν για τα δίκτυα της δωρεάν ανταλλακτικής προσφοράς! Αυτά που έχουν ως ιδεολογικό στίγμα την επαναπροσέγγιση της επικοινωνίας, του αλτρουισμού, το σπάσιμο του αδιέξοδου εγωισμού και της απομόνωσης.
«Για την οικονομία του δωρεάν»!
«Της ελάφρυνσης των δαπανών»!
Όπως στη ρήση του Οράτιου: “Carpe diem, quam minime credula postero”. Αρχίζουμε από τα μικρά, τα απτά, τα καθημερινά και πάμε στα μεγάλα. Έτσι κερδίζεται η εκτίμηση στις οικολογικές προτάσεις. Πόντο πόντο. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Οι τιμές απαγορευτικές, για τους μισθωτούς και τους χαμηλο-συνταξιούχους.
Στις δεκαετίες του ’60, ’70 και ΄80, η διεκδίκηση του εναλλακτικού κινήματος οριζόταν στο πώς να μοιραστεί ο πλούτος μ’ένα διαφορετικό τρόπο. Η συνθηματολογία ήταν: «το μέλλον μας ανήκει και θα το πάρουμε». Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει…Η εβδομάδα των 35 ωρών εξαφανίστηκε. Χιλιάδες κόσμος είναι χωρίς δουλειές. Ο κόσμος φοβάται πως δεν έχουμε μέλλον!
«Μοιραζόμαστε, λοιπόν, το δωρεάν» !
«Μοιραζόμαστε τα κοινά ενδιαφέροντα»!
Οι πολίτες απαιτούν μια «ικμάδα ελπίδας», που να διώξει τ’αδιέξοδα συνθήματα, την απαισιοδοξία, να προσφέρει επί τέλους μια δημιουργική παρέμβαση στον μαύρο ορίζοντα της καθημερινοτητάς μας. Κοινωνική οικολογία, χωρίς αισιοδοξία είναι δρόμος χωρίς τέλος.
Ας αρχίσουμε εδώ και τώρα!
Carpe Diem!
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου