Δέκα σημεία των εκλογών

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Αν προσπαθήσουμε μπορούμε να πετύχουμε και τέταρτη κάλπη μέσα στον ίδιο χρόνο. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί στη χώρα όπου το απίθανο γίνεται πραγματικότητα με απλό και κυνικό τρόπο. Προς το παρόν, έχουμε μπροστά μας την εκλογή της 20ης Σεπτεμβρίου, εκτός και αν η διαδικασία των διερευνητικών εντολών και οι ενστάσεις της Ν.Δ, σπρώξουν τα πράγματα μία εβδομάδα μετά. Kαι καθώς η πιστολιά της εκκίνησης μόλις ακούστηκε, υπάρχουν δέκα σημεία που, καλό είναι, να δούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Στις μέρες που έρχονται, λοιπόν, ας προσέξουμε:

Την πιο θορυβώδη, τηλεοπτικά, προεκλογική περίοδο της μεταπολίτευσης. Η μικρή διάρκεια θα απαιτήσει μεγαλύτερη ένταση στις φωνές. Οι πολίτες θα παρακολουθήσουν πάνελ με τη συμμετοχή εκπροσώπων από οκτώ κόμματα. Και επειδή οι εκλογές με λίστα δεν έχουν περιορισμό τηλεοπτικών εμφανίσεων, ετοιμαστείτε να βλέπετε τα ίδια ντέρμπι σε διαφορετικά δίκτυα. Πιθανότατα, αυτή τη φορά θα παρακολουθήσουμε αρχηγικά debate. Ελπίζουμε να διεξαχθούν με τρόπο που αρμόζει σε δημοκρατία δυτικού Τύπου.

Την έλλειψη προγραμμάτων. Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν θα υπάρξουν προγράμματα, μόνο συνθήματα και αφορισμοί, ειδικά στην αντιπαράθεση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. 

Τη μικρή συμμετοχή των πολιτών σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Η κόπωση είναι πλέον εμφανής πριν καν βγάλει φωνή το πρώτο μεγάφωνο.

Την αμηχανία που θα διακρίνει την επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δείχνει Τσίπρα και θα κρύβει λόγια. Ο απολογισμός του θετικού κυβερνητικού έργου χωράει μέσα σε ένα SMS και, πολιτικά, απευθύνεται πρωτίστως στο αριστερό ακροατήριο. Και καθώς όλοι θυμόμαστε τα σποτ της «Ελπίδας», τα στελέχη θα καλούνται συνέχεια να απαντήσουν σε αιτιάσεις για ψεύδη και ασυνέπεια. Το επιχείρημα για την αντιπολίτευση της διαπλοκής σταδιακά εξαντλείται. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να εμπνεύσει σταθερότητα. Ασφαλώς το μεγαλύτερο του πρόβλημα είναι ο ακρωτηριασμός που υπέστη.

Την πολιτική και θεσμική επένδυση του αιτήματος για επιστροφή στη δραχμή. Πλέον στο πολιτικό σκηνικό τοποθετείται και το καραβάκι του εθνικού νομίσματος και μάλιστα από τον σχηματισμό που θα κάνει τη θεαματική είσοδο. Αν επιλέξουν και την ονομασία Εθνικό Αντιμνημονιακό Μέτωπο (ΕΑΜ) ο πολιτικός και επικοινωνιακός τους λόγους θα μεταφέρει φόρτιση και ένταση κατά πολύ υψηλότερη από τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Προς το παρόν, αποτελούν ένα σχήμα που δεν διαθέτει φίλα προσκείμενα μέσα, πέρα βέβαια από ορισμένα sites.

Τις... αγριότητες που μπορεί να δούμε μεταξύ προεδρικού ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερής Πλατφόρμας. Δεν είναι μόνο οι πολιτικές διαφορές. Σε ένα διαζύγιο υπάρχουν και θέματα πρακτικής φύσης.

Το... διαρκές τρολάρισμα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη προς τον Αλέξη Τσίπρα.  Ο Μεϊμαράκης έχει σοβαρές πιθανότητες να εγγραφεί στους κερδισμένους των εκλογών. Χειρότερα δεν μπορεί να πάει η Ν.Δ. Και αν η επίδοση της είναι καλή, τότε αυτομάτως θα έχει λυθεί και το θέμα της ηγεσίας. Μένει να φανεί αν, επικοινωνιακά, ο Μεϊμαράκης μπορεί αν σταθεί απέναντι από το φρέσκο πρόσωπο του Τσίπρα.

Την αλλαγή στη σύνθεση της Βουλής. Πίεση αφαίμαξης θα δεχθεί το ΚΚΕ και οποιοδήποτε αριστερό σχήμα δεν ανέβει στη βάρκα της Πλατφόρμας. Πολύπλευρη  πίεση θα υποστεί το ΠΑΣΟΚ που κινείται στα ποσοστά της οριακής επιβίωσης. Αμφίβολη είναι και η παρουσία των ΑΝΕΛ στην επόμενη Βουλή. Επίσης, Το Ποτάμι θα προσπαθήσει να αποτρέψει διαρροές προς τη συσπείρωση του «αστικού κόσμου» που θα επιδιώξει η Ν.Δ. Και δεν είναι μόνο αυτές οι αλλαγές...

Την πιθανή είσοδο του Βασίλη Λεβέντη στη Βουλή. Μάλιστα δεν αποκλείεται η ψήφος στην Ένωση Κεντρώων να γίνει και... trend, όπως συνέβη στην Α΄ Θεσσαλονίκης. Και συνήθως η κοινωνία ανταμείβει την επιμονή. Ο Λεβέντης είναι πλέον cult, αγαπητός και, για πολλούς, δικαιωμένος.

Την πρώτη ΔΕΘ που δεν θα έχει ομιλία πρωθυπουργού. Ποιος θα την εγκαινιάσει; Ίσως η κ. Θάνου, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών