Καταργείται και η ταξική πάλη;

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Ενα από τα θέματα που θέτουν επιτακτικά οι εκπρόσωποι των τεσσάρων Θεσμών (για λογαριασμό των ελλήνων εργοδοτών) είναι κι η λεγόμενη «μεταρρύθμιση» του συνδικαλιστικού νόμου. Οι δανειστές, εξειδικεύοντας τη σκληρή ταξική πολιτική που επιβάλλουν συστηματικά με τα Μνημόνια τους, έχουν θέσει και το ζήτημα αλλαγής και του συνδικαλιστικού νόμου, ώστε να θεσμοθετηθούν ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στη δυνατότητα των συνδικάτων να κηρύσσουν απεργίες.

Ουσιαστικά θέλουν να ακυρώσουν το μοναδικό όπλο άμυνας που θεωρητικά έχει απομείνει στην αποδεκατισμένη και ταπεινωμένη εργατική τάξη για να αποκρούσει την εργοδοτική ασυδοσία. Για να είναι «νόμιμη» μια απόφαση για την κήρυξη απεργίας, στο εξής θα πρέπει να συμμετάσχει στη σχετική ψηφοφορία το 50% των εγγεγραμμένων μελών του συνδικάτου που θέλει να πραγματοποιήσει μια κινητοποίηση.

Με λίγα λόγια, απαιτείται η γραφειοκρατική και χρονοβόρα διαδικασία της «νόμιμης» πρόσκλησης σε έκτακτη Γενική Συνέλευση και η επίτευξη εξωπραγματικής απαρτίας του μισού αριθμού επί του συνόλου των εγγεγραμμένων εργαζομένων - μελών ενός κλαδικού, λ.χ, σωματείου -όπως ας πούμε η ΕΣΗΕΑ (των 5.798 διάσπαρτων μελών), για να αποφασιστεί μια τοπική (και όχι γενική) απεργιακή κινητοποίηση, για παράδειγμα στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤΕΝΝΑ, την ώρα που ξεσπάει το πρόβλημα. Οταν δηλαδή ο κ. Κυριακού και οι διευθυντές του απολύουν αιφνιδιαστικά 30 εργαζόμενους -όπως έγινε προ ολίγων 24ωρων. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι μια υποχώρηση της κυβέρνησης σ' αυτά τα θέματα θα λύσει τα χέρια των αφεντικών για να κανιβαλίζουν καθημερινά τον κόσμο της εργασίας, δίχως να φοβούνται έστω και την αποδυναμωμένη σήμερα ενδεχόμενη ακαριαία συλλογική απεργιακή αντίσταση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους.

Εως σήμερα, όταν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης θέλουν και δεν φοβούνται να αντισταθούν στα αφεντικά τους (π.χ. διεκδικώντας τους δεδουλευμένους μισθούς τους, ζητώντας σεβασμό στα υφιστάμενα με το νόμο δικαιώματά τους ή απαιτώντας να σταματήσουν οι απολύσεις και οι περικοπές των αμοιβών τους) τότε το σωματείο τους κλαδικό ή επιχειρησιακό -αν δεν είναι γελοίο ή πουλημένο- μπορεί με απόφαση του νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένου Διοικητικού του Συμβουλίου να κηρύξει αμέσως απεργιακή κινητοποίηση, να την προπαγανδίσει και να την περιφρουρήσει για να πετύχει θετικά δηλαδή δίκαια αποτελέσματα.

Προφανώς οι εργοδότες έως τώρα έχουν το δικό τους δικαίωμα και πράγματι όλοι τους προσφεύγουν στο δικαστήριο-εξπρές, των ασφαλιστικών μέτρων, ζητώντας να κριθεί η απεργιακή κινητοποίηση «παράνομη για τυπικούς λόγους» (ότι δηλαδή δεν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες προειδοποίησης, δεν είχε διατεθεί προσωπικό ασφαλείας κ.λπ). Αν όμως, ένα σωματείο θέλει και έχει μαζί του αποφασισμένους εργαζόμενους και όχι άβουλους δούλους, προλαβαίνει να πραγματοποιήσει τις απεργίες.Οι δικαστές την περίοδο των εγκληματικών ταξικών μνημονίων απέδειξαν ότι μπορούν -βλέποντας το ολοκάθαρο δίκιο των εργαζομένων- να καθυστερήσουν την έκδοση της τυπικής απόφασης, για να πραγματοποιηθεί μια δίκαιη απεργία.

 

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με κανένα τρόπο, κατά την άποψή μου, δεν πρέπει να υποχωρήσει στις απαιτήσεις των ντόπιων ολιγαρχών, της τρόικας εσωτερικού και της νεοφιλελεύθερης συμμορίας των διεθνών οικονομικών δολοφόνων για την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, την ουσιαστική κατάργηση της επαναφοράς των Συλλογικών Συμβάσεων και την κατάργηση  του δικαιώματος απεργιακής αντίστασης της εργατικής τάξης. Δεν είναι θέμα μιας μονάδας πάνω ή κάτω στον ΦΠΑ ή στα τετραγωνικά μέτρα του ΕΝΦΙΑ.

Η δυνατότητα αντίστασης και χειραφέτησης της εργατικής τάξης είναι θεμελιώδες ζήτημα για τη δημοκρατία και την ελπίδα για κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη.

Πηγή